‘Het heeft tijd nodig’. Deze kreet heb ik de laatste tijd veel gehoord. Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar als je na een operatie meteen in de overgang/menopauze komt heeft het woord ‘tijd’ ineens een hele andere betekenis.
Normaal gesproken is de overgang tot aan de menopauze een geleidelijk proces, waarin je geestelijk meer de tijd krijgt om te wennen aan je ‘nieuwe’ lichaam. Mijn lichaam daarentegen heeft die tijd niet gekregen, ik ben gelijk in de menopauze gekomen. Het is zo overweldigend dat ik moeite heb met het bijbenen van alle veranderingen. Ik kan niet eens meer helder nadenken en mijn hoofd lijkt wel een gatenkaas. Ook merk ik dat ik moeite heb om alles wat ik geleerd heb, om mijzelf als HSP-er staande te houden, in de praktijk te brengen. Alles komt veel harder binnen en het is lastig om nuances aan te brengen. Kort gezegd de balans is helemaal weg.