Geluk is zo’n mooi woord..
Het doet vermoeden dat het te maken heeft met iets van je gegund is, iets wat je ontvangt. En niet zozeer iets wat je kunt aanvragen / afdwingen. Deels klopt dat natuurlijk ook, het komt vaak aanwaaien.. of niet.
Veel mensen zijn in de overtuiging dat ze geen geluk hebben. Dat ze ongeluk aantrekken omdat
Januari is al op zijn eind..
Wellicht had je je vanalles voorgenomen om dit jaar anders te doen. Hoe is het daarmee? Gaat het goed? Ben je er nog mee bezig? Vind je het lastig om het vol te houden of ben je alweer gestopt? Of.. en dat kan ook… is het bij een voornemen gebleven?
Vandaag een persoonlijke blog dit keer..
Misschien ben jij als hsper ook een kat uit de boom kijker, misschien ook meer van de actie.. doen en ervaren. Momenteel als zwangere hsper merk ik dat ik me vanuit nature heb teruggetrokken, onbewust. Iets meer naar de achtergrond, veel in m’n eigen wereldje en vooral observeren. Kijken naar wat er speelt bij hooggevoelige mensen, coaches en ondernemers.
Heb jij ze ook al ontdekt.. de gekke, irritante, stomme maar ook toch best wel lachwekkende eigenschappen van onszelf als HSPer?
Je hebt het waarschijnlijk wel gemerkt dat sommige dingen typisch bij jou horen als hoogsensitief persoon. Dingen waar je je aan kunt ergeren, maar ook wel kunt lachen als je er over hebt met andere hspers.
Velen van ons zullen het herkennen, wel therapie, geen therapie en als je voor therapie kiest wat past dan bij mij?
De eerste stap naar therapie begint met herkenning en acceptatie van je hooggevoeligheid. Vervolgens moet je leren hoe je er goed mee om kunt gaan. Het kan erg nuttig en prettig zijn om hier begeleiding bij te zoeken. Therapie kan ook heel zinvol zijn als je overprikkeld bent geraakt.
Als je opgroeit wordt je geleerd dat als je iets doet, doe je het goed. Je doet geen half werk, want dan kun je het net zo goed niet doen.
Op school wordt je geleerd dat je maar goed je best moet doen en goede cijfers halen om ergens te komen & vooral goed terecht te komen. Daarna ga je een vak leren, kijken of je kunt doorleren.
Ik ervaar steeds meer hoe je kunt leven vanuit overgave. Dat je het resultaat los mag laten. Dat wanneer je het even niet meer weet, de oplossingen vanzelf op je pad komen, wanneer je je focus verlegd. Het enige wat je hoeft te doen is erom te vragen met de juiste, positieve intenties. Je vragen worden gehoord en alles wordt in werking gesteld om jou te geven waar je om vraagt.
Er zijn veel mensen die leven met angsten. Dit kunnen grote angsten zijn die zelfs je leven beheersen, maar ook kleinere angsten die je af en toe in hun greep houden.
Een mooi voorbeeld daarvan is hoogtevrees. veel mensen hebben hier last van, net als engtevrees. Het komt af en toe op je pad als je de vrees opzoekt, maar het is er niet constant. Hoe ga je met deze angsten om? Ga je ze uit de weg? Kies je er bewust voor om ze niet op de zoeken? Of wil je jezelf er niet bij neerleggen en toch kijken of je de uitdaging aan kan?
‘Het heeft tijd nodig’. Deze kreet heb ik de laatste tijd veel gehoord. Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar als je na een operatie meteen in de overgang/menopauze komt heeft het woord ‘tijd’ ineens een hele andere betekenis.
Normaal gesproken is de overgang tot aan de menopauze een geleidelijk proces, waarin je geestelijk meer de tijd krijgt om te wennen aan je ‘nieuwe’ lichaam. Mijn lichaam daarentegen heeft die tijd niet gekregen, ik ben gelijk in de menopauze gekomen. Het is zo overweldigend dat ik moeite heb met het bijbenen van alle veranderingen. Ik kan niet eens meer helder nadenken en mijn hoofd lijkt wel een gatenkaas. Ook merk ik dat ik moeite heb om alles wat ik geleerd heb, om mijzelf als HSP-er staande te houden, in de praktijk te brengen. Alles komt veel harder binnen en het is lastig om nuances aan te brengen. Kort gezegd de balans is helemaal weg.
Als je kindjes hebt die ook hooggevoelig zijn zul je veel dingen zien die je ook herkent bij jezelf. Maar je zult ook situaties tegenkomen waarbij je niet heel goed weet hoe te helpen. Dit kan zijn op school, met vriendinnetjes of andere dingen. Soms wil een kind niet delen, maar wil het liever even in de schulp kruipen en alles laten bezinken. Voel je als ouders dan niet verplicht iets te moeten doen. Geef je kind ook even de ruimte en sla soms alleen een arm om hen heen zonder te praten, gewoon even knuffelen en liefde delen. De problemen komen dan vaak vanzelf naar boven. Herkenbaar? 😉